U seniorskoj konkurenciji samo tri fudbalska kolektiva brane boje istočne Hercegovine. Činjenica da se takmiče u Drugoj fubalskoj ligi Republike Srpske, grupa Istok (treci rang bh. fudbala) dovoljno govori u kakvom se „kanalu“ nalazi najvažnija sporedna stvar na svijetu, tamo gdje su mnogi poznati fudbaleri stekli afirmaciju i napravili svoje prve fubalske korake.
Piše: Miloš Vasiljević
Dok se alibi trazi iza svakog ćoška, potpuna nezainteresovanost vlada u manjim sredinama. Vjerovatnoća da će se osnovati ili reaktivirati neki fudbalski klub mjeri se u promilima iako bi njihovim postojanjem profitirali i oni koji već egzistiraju, pa bi se iz kvantiteta, možda mogao izvući neki novi igrač, ili još bolje, klub prepoznatljiv po svojim specifičnostima i radu sa omladinskom selekcijom.
Veliki problem predstavlja i loša infrastruktura. Činjenica da nema natkrivene balon sale sa vještačkom travom, što su stvari elementarne prirode, obeshrabruje. Najčešće su klubovi prepušteni sami sebi, ili, eventualno, oslonjeni na pomoć lokalnih zajednica i entuzijasta kojih je na polupraznim stadionima sve manje. Tako „bubamaru“ koja se kotrlja mogu vidjeti samo u Nevesinju, Gacku i Trebinju.
Tim sa Polica, prvi zajednički šampion Bosne i Hercegovine, u sezoni 2002/03, uprkos povoljnom geografskom položaju, te renomiranom omladinskom školom, preživljava jedan od najtežih trenutaka u više od devet decenija dugoj istoriji. U ništa boljoj situaciji nije ni dugogodišnji prvoligaš gatačka Mladost, koja donekle dobrim igrama ovog proljeća podsjeća na najbolja vremena sa početka 21. vijeka.
Nevesinjski Velež, jedan je od pozitivnijih primjera na ovim trusnim područjima, jer se oslonjeni na igrače iz svog fudbalskog dvorišta, pored uradjene tribine i obnovljenog stadiona, nalaze u sredini drugoligaškog društva.
To se ne može reci za bilećki Hercegovac koji se takmiči samo u omladinskim selekcijama, dok seniroska ekipa već godinama ne igra svoja takmičenja.
Činjenica da Berkovići ni Ljubinje ne pomišljaju na osnivanje sportskog fudbalskog kolektiva, najbolje oslikava odsustvo zalaganja i brige da se lokalnim klincima ponudi ono najosnovnije: zeleni teren, par lopti, čunjevi, markeri uz prateće rekvizite. Zauzvrat, djeca bi dobila mogućnost da se razviju kao sportisti, i na kraju krajeva, postanu kompletne ličnosti.
Ako bi Hercegovinu poredili sa Bijeljinom koja ima preko 60 registrovanih fudbalskih kolektiva, ili Gradiškom koja ima dvije svoje lige, stiče se utisak da se ne razmislja o boljim vremenima u kraju koji je iznjedrio poznate fudbalske madjioničare, kasnije najbolje reprezente svojih sredina.
Ukoliko se trend iseljavanja nastavi, zemlja Hercegova moga bi se pretvoriti (izuzmemo li Trebinje) u kamp naselje. Sve je manje pozitivnih primjera, što se reflektuje i kroz gašenje mnogi sportskih ekipa, ili njihovo egzistiranje ispod donje ljestvice.
O (ne)moći, najnižeg ranga takmičenja, Regionalnoj ligi-grupa Jug, najbolje svjedoči podatak da se prošlogodišnji šampion Željeznica iz Trnova, i pored titule, odrekla takmičenja u većem rangu iz finansijskih razloga.
Inače, u ligi se takmiči samo šest ekipa što govori da su crni oblaci opkolili lokalne sredine , a jedna takva, u Kalinoviku, na fudbalsko budjenje čeka više od deceniju.
Prikovan za dno ovog takmičenja je i nekadašnji paljanski prvoligaš Romanija, koja priziva bolje dane, baš kao i ostali klubovi iz ovog dijela Srpske.